Strbske Pleso - Popradske Pleso
in de Hoge Tatra
Klik op het plaatje om de route in Google
Earth te bekijken
Klik hier voor een gewone uitvergroting van
het plaatje
En helaas, nee, ze hadden het niet mis. Het heeft gisteren, de 17e september dus, bijna de hele dag geregend. Dat zag ik al een paar dagen aankomen via buienradar en ik was van plan om die dag een ijsgrot te gaan bezoeken, de Dobsinska Grot. Maar helaas, daar was ik net twee dagen te laat voor, hij is al gesloten voor het seizoen. Op aanraden van Maria ga ik in plaats daarvan een paar kerken in Levoca en Kezmarok bezoeken. |
Dat waren inderdaad prachtige kerken, die in Levoca met het grootste houten altaar van Europa en de kerk in Kezmarok staat op de Unesco Werelderfgoedlijst. In beide kerken was het verboden te fotograferen, maar in Levoca liep werkelijk iedereen foto's te maken en dus heb ik gewoon maar meegedaan. In Kezmarok heb ik het netjes gevraagd en toen was het goed dat ik een paar fotootjes nam.
Het was dus een lekker rustig dagje en dat kwam mooi uit, want voor de 18e stond een wandeltocht in de Hoge Tatra op het programma. Die had ik thuis op internet gevonden, van het ene meer (Strbske Pleso) naar het andere meer (Popradske Pleso). Als opwarmertje kan je eerst een rondje rondom het Strbske Pleso lopen. En dus ging ik op zaterdagmorgen vroeg op pad (maar eerst moest een mede pensiongaste haar auto weghalen, want die had me muurvast gezet).
Het was heerlijk afgekoeld na die regendag van gisteren en ik genoot van de frisse aanblik van de omgeving. Alles zag er zo helder uit, veel mooier dan eergisteren met die warmte. Het was ca. 40 km rijden naar het startpunt, en zeker de laatste kilometers gingen met grote haarspeldbochten de bergen in. Het gekke was dat ik zowat niemand tegenkwam, dus ik dacht een rustig klein meertje aan te treffen, maar nee hoor, eenmaal ter plekke bleek het een geliefd wandelaarsgebied te zijn! Stervensdruk!
Ik twijfelde even of ik wel de langere route naar het Popradske Pleso aandurfde, maar och, dat was een heen-en-weer route, dus als ik merkte dat het te laat werd, kon ik altijd onderweg terugkeren. En wat ben ik weer blij dat ik het toch gedaan heb! Hoewel het beslist niet gemakkelijk was, heb ik van iedere meter van het pad genoten! Heel veel gestruikeld, want je liep over grote keien, enorme opstapjes en talloze boomwortels, maar de omgeving en de uitzichten waren grandioos!
Daar was een groot terras, gezellig druk waar ik van een kopje koffie met chia puding heb zitten genieten, was heerlijk die pudding! Natuurlijk heb ik een stukje langs het meer gewandeld en veel fotootjes gemaakt. Bij het iets verderop staande hotel heb ik een stempeltje in mijn wandelboekje kunnen regelen en ben ik met een grote beer op de foto gegaan.
Uiteindelijk kwam ik weer op het keuzepunt terecht en vanaf daar was het alleen nog maar naar beneden lopen. Voor mijn longen wel goed, maar door de vermoeidheid ging dit toch ook niet echt snel en ik was echt blij toen ik het bord bij het begin van het pad bereikte en weer op asfalt terecht kwam! Ik ben (inclusief een lange rust halverwege) ruim 5 uur onderweg geweest voor een tochtje waarvoor op de borden ca. 2 uur staat .. Maar goed, ik heb het wel gedaan!
Natuurlijk heb ik hier wat souvenirs gekocht, waaronder een mooie rode Slovakia buff en ook hier nog van een heerlijke latte zitten genieten, met een broodje erbij. De parkeermeter leverde gelukkig geen problemen op en de slagboom ging zonder haperen omhoog, ik was weer op weg naar Smizany, die mooie haarspeldenbochtenweg af.
Klik op het plaatje hieronder voor het
fotoverslag.
Ook van de "regendag" heb ik een (klein) foto-album gemaakt: klik hier
Een berichtje in mijn gastenboek vind ik altijd leuk!